امامعلی حبیبی گودرزی، در گذشت.
به گزارش رسانه های خبری ساری، ورزش ایران در سوگی بزرگ فرو رفت؛
امامعلی حبیبی گودرزی…
نخستین قهرمان طلایی ایران در بازی‌های المپیک و یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ کشتی جهان، دار فانی را وداع گفت.
مردی که در روستای کوچک «درزی‌کلا» بابل متولد شد اما مسیر زندگی‌اش او را به بلندترین قله‌های ورزش جهان رساند.
تولد امامعلی حبیبی:
پنجم ماه خرداد سال 1310، در کنار شالیزارهای درزی کلا، چهارمین فرزند برارجان حبیبی و همسرش پا به عرصه وجود نهاد.
امامعلی آخرین فرزند خانواده اش بود و پدرش او را بسیار دوست می داشت.
شش ساله بود ه راه مکتب خانه روسیا را پیش گرفت .
در این مکتب خانه، ننه بیگم به بچه ها قرآن، علوم دینی و مذهبی می آموخت.
امامعلی دوازده ساله بود که پدرش را از دست داد و این رویداد در روح حساس او اثر عمیقی گذاشت.
حبیبی در 5 خرداد 1310 در خانواده‌ای کشاورز در بابل دیده به جهان گشود.
دوران کودکی او مانند بسیاری از فرزندان مازندران با کار سخت در شالیزارها و تلاش برای کمک به معیشت خانواده سپری شد.
فقر، محدودیت‌ها و شرایط دشوار زندگی روستایی هرگز نتوانست روحیه او را در هم بشکند.
درست برعکس، همین سختی‌ها باعث شد تا شخصیتی مقاوم و جنگنده در او شکل بگیرد.
او بعدها بارها گفته بود که «درس مبارزه را از زندگی آموخته‌ام».
آغاز درخشش امامعلی حبیبی در کشتی
مازندران، خاستگاه کشتی پهلوانی ایران، خیلی زود استعداد درخشان او را کشف کرد.
حبیبی با حضور در میدان‌های محلی کشتی، چنان قدرت و سرعتی از خود نشان داد که خیلی زود مورد توجه مربیان قرار گرفت.
او به تهران آمد تا زیر نظر مربیان ملی تمرین کند و مسیر قهرمانی را آغاز نماید.
نخستین طلای المپیک برای ایران
نقطه اوج زندگی ورزشی حبیبی در المپیک 1956 ملبورن رقم خورد.
او در وزن 67 کیلوگرم آزاد به مصاف بهترین‌های جهان رفت و با اجرای فنون منحصر به فرد خود، تک‌تک رقبا را مغلوب کرد.
روزی که او بر سکوی نخست ایستاد و پرچم ایران برای اولین بار در تاریخ المپیک به اهتزاز درآمد،
نقطه عطفی برای ورزش ایران شد.
این مدال طلا، ایران را وارد نقشه قهرمانان المپیک کرد و امید تازه‌ای در دل مردم دمید.
عناوین امامعلی حبیبی :فتح جهان و آسیا
طلای المپیک پایان کار نبود؛
فن «حبیبی» و جایگاه در تاریخ کشتی
امامعلی حبیبی نه تنها قهرمان بود، بلکه یک نابغه فنی نیز محسوب می‌شد.
او فنونی را با قدرت و سرعتی اجرا می‌کرد که تماشاگران و کارشناسان حیرت‌زده می‌شدند.
دو فن مشهور «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» به امضای او تبدیل شد
و فن دوم حتی در جهان به نام «فن حبیبی» ثبت گردید.
همین ویژگی باعث شد که او به عنوان یکی از سریع‌ترین و فنی‌ترین کشتی‌گیران تاریخ شناخته شود.
لقب «پلنگ مازندران» بهترین توصیف برای چابکی، قدرت و غرور ورزشی او بود.
بازنشستگی امامعلی حبیبی و ورود به عرصه سیاست
حبیبی در اوج قهرمانی، در سال‌های 1342 تا 1346 از دنیای کشتی کناره گرفت.
اما زندگی او با بازنشستگی ورزشی پایان نیافت.
مردم بابل او را به عنوان نماینده خود در مجلس شورای ملی برگزیدند.
او در این دوران تلاش کرد تا صدای مردم دیارش باشد و نشان داد که یک قهرمان می‌تواند
در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی نیز اثرگذار باشد.
افتخارات جهانی امامعلی حبیبی و ماندگاری در حافظه تاریخ
سال‌ها پس از پایان دوران قهرمانی، نام امامعلی حبیبی همچنان زنده ماند.
در سال 2013 میلادی، اتحادیه جهانی کشتی به پاس خدمات و افتخارات او، وی را به عضویت تالار مشاهیر کشتی جهان درآورد.
این افتخار تنها به قهرمانانی داده می‌شود که اثری جاودانه در تاریخ ورزش بر جای گذاشته باشند.
وداع با «پلنگ مازندران»
امروز جامعه ورزش ایران و مردم مازندران در سوگ قهرمانی نشسته‌اند که فراتر از یک ورزشکار بود؛
او نماد اراده، تلاش، و غرور ملی بود.
امامعلی حبیبی با افتخاراتش، تاریخ ورزش ایران را متحول کرد و الگوی نسل‌های بسیاری از کشتی‌گیران شد.
فراموش کردن او ممکن نیست.
هر بار که نام ایران در میدان‌های جهانی با احترام برده می‌شود،
باید به یاد آورد که نخستین گام‌های این احترام را امامعلی حبیبی برداشت؛
همان مردی که از دل شالیزارهای بابل برخاست و نام ایران را بر فراز المپیک نشاند.
پایگاه خبری رزمی کشور در گذشت ببر مازندران، این ضایعه سنگین را به جامعه ورزش ایران، خانواده بزرگ کشتی و مردم شریف مازندران تسلیت می‌گوید.
Today,
the Iranian sports community and the people of Mazandaran are mourning a hero who was more than just an athlete;
Emamali Habibi, with his achievements, transformed the history of Iranian sports and became a role model for many generations of wrestlers.
It is impossible to forget him. Every time Iran’s name is mentioned with respect in the world arenas,
it must be remembered that the first steps of this respect were taken by Emamali Habibi;
